Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016

μανιοχαράληψη

φωτογραφίζομαι στο κρεβάτι μου της κλινικής
πέφτω σε ήπια ρήξη με το ασθενές
υπολειτουργεί η κάμερα
και με κοιτάνε μέσα
από καλιδοσκόπεια
τα χέρια μου πέφτουν
φωτογραφίζω μόνο τα πόδια μου
την κίνηση και την αδρανοποίηση
τους, στον ύπνο μου είμαι υπνοφάντασμα
με έχουν κάνει να σκέφτομαι
τι άλλο να κάνω για να γελάσουν

ελλάσων εγκέφαλος
φωτογραφίζω το μισό μου σώμα σε
φρίκη και το άλλο μισό ως πλέγμα
πετάω τα ρούχα ένα ένα στο πάτωμα
υπόγεια σε υπο-γείωση (ανοίγει το πάτωμα)
ανοίγω το αιδοίο μου και το φωτογραφίζω
τώρα με κοιτάνε σίγουρα αλλά δε βλέπω
έπαθα μια συσκότιση στα μάτια σαν αυτό
που παθαίνεις σαν ίλιγγος απ' το πόρισμα
του ασυνεχούς λόγου, σαν να πεθαίνεις ενώ μιλάς
χάνεις τις αισθήσεις σου
και μου βάλαν τώρα αισθητήρες, μηχάνημα
λέει να λειτουργώ, πατάνε τα κουμπιά
και τους αισθάνομαι
φωτογραφίζω τον ήχο γύρω μου
δεν είναι πια η κάμερα
είναι συρμάτινο χέρι
με δαγκάνες και δεν το βλέπω τώρα
και τίποτα, μυούμαι στη εξαφάνηση του κενού
αν ποτέ γίνει να εξαφανιστεί το κενό
που είναι μάλλον ένας άτοπος συλλογισμός
παίζω με λέξεις χωρίς κίνηση χωρίς όρεξη
για διάλυση με δέσαν στο κρεβάτι μου
της κλινικής
με ανάγκασαν να αγκαλιάσω ένα άψυχο σώμα
για να καταλάβω λέει τη διαφορά
κουνάω τα μέλη μου μου λένε
ήρεμα ,
ήρεμα τώρα, κάνουν λες και είμαι
υποάνθρωπος, υπόνοια, λες και είμαι υπόνοια
μα δεν καταλαβαίνουν πως εγώ τους ελέγχω
τι έχουν καταλάβει αυτοί που θέλουν να ηρεμήσω
τι θέλουν να φύγω απ' το σώμα μου;
η ηρεμία τους είναι η πλήξη μου
το αντίδοτο για τη σφαγή στον εγκέφαλο
βρωμάνε όλοι τον ίδιο αριθμό
έχουν ξεχάσει πώς είναι να μην ανασαίνεις αλλά
να ζεις τόσο έντονα την ορμή
και οι υπνοκρατήρες να σε ζουν
φύγετε αλλά δεν έχω φωνή
θυμάμαι που μου κράτησαν το χέρι
μια μικρή στιγμούλα
είδα το χέρι μου να κλαίει
οι πόροι του έκαναν εξάσκηση στην υποκλοπή τους
τώρα, δε φαίνεται τίποτε μέσα μου
θυμάμαι που ήμουν ένα μικρό κορίτσι
και ρώταγα "γιατί, μαμά, το χάρο τον λένε χάρο;"
"κοιμήσου αγάπη μου"
"μήπως να βγαίνει απ' τη χαρά;"

Πηγαίνω με το ζαλισμένο μου κεφάλι
το φιλμ να μου το εμφανίσουν
λένε πως όλα θα τα εμφανίσουν
θα τα βλέπουμε και θα γελάμε μετά
κι αυτό το μετά εγώ δεν το θέλω
ούτε το περιμένω
μεμονομένα βλέματα συνομοτούν
το θάνατο, κι όμως δεν είχε τίποτα
τίποτα που να πρέπει να το δω.

κι όμως εγώ τα φωτογράφησα όλα
υπήρξα κάπου, ήταν εκεί κάτι
που αν το έβλεπα στο φιλμ
θα ορκιζόμουν πως ήμουν εγώ
αλήθεια.