Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

akolouthia

αρχικά δεν με νοιάζει τίποτε, στ' αλήθεια
και μετά καίγομαι ολόκληρος

πιο βαθιά όμως δεν δίνω δεκάρα για ο κορμί μου για μένα την ίδια, για όσα μου συμβαίνουν
αλλά σ' ένα πιο μέσα επίπεδο τρεκλίζω απ' τη λύσσα, το μυαλό μου αυτοπυρπολείται
όμως πιο μέσα νιώθω βαριά σήψη συναισθημάτων, σχεδόν νεκρή, και μια γαλήνη μου μουδιάζει το σώμα
και πιο κάτω νιώθω άρρωστος από πυρετό, βλέννες και σάλια βγαίνουν απ' τα μάτια μου
και πίσω απ' αυτό δεν νιώθω τίποτα, μια στρογγυλή κενότητα που αγκαλιάζω χωρίς κανένα λόγο
αλλά στο βάθος θέλω να ξεράσω την ψυχή μου απ' την ένταση του νου
και πιο μέσα η αταραξία με έχει δέσει σ' ένα λευκό κρεβάτι και νιωθω αρκετά άνετα εκεί
όμως βαθύτερα τρέμω από σπασμούς, νιώθω συρμάτινος μέσα σε πεδίο μάχης, δεν θέλω να πεθάνω
αλλά παραπέρα τα μάτια μου έχουν σφραγιστεί τόσο σφιχτά αλλά δεν με πονάνε, βλέπω τη ζωή μου σαν τα αστεία γεγονότα της ζωής μιας καρικατούρας και γελάω
και πιο μέσα γελάω ανυπόφορα, θέλω να γδάρω το σώμα μου, να βγω, θέλω αέρα, νιώθω ασφυξία
ύστερα αποδέχομαι την ασφυξία σαν κάτι φυσικό, το μέσο που με βοηθάει να μπω σε ύπνωση
και πιο βαθιά, αιώνια τρέλα με παρατηρεί να στέκομαι άπραγος σε βεβιασμένα δευτερόλεπτα
και πιο κάτω άχρονη κοιμάμαι, με μια μακαριότητα αξιοζήλευτη
και πιο κάτω πάλλεται η ψυχή μου να ξεκολλήσει απ' το σώμα μου, ουρλιάζω και σφαδάζω και πονάω τόσο αλύπητα που η γλώσσα μου σπαρταράει από μόνη της
σε κωματώδη κατάσταση παρατηρώ κάποιον που ζει αντί για μένα αλλά δεν έχει νόημα να του ευχηθώ τίποτε
και ακόμα βαθύτερα τρέμω γυμνός σε μια λίμνη από αίμα ανήμπορος ουρλιάζω μέχρι που ξεραίνονται τα σωθικά μου και τινάζομαι ιδρωμένος
και πιο βαθιά κοιμάμαι τόσο άνευρα που σπάει ο δεσμός μου με τον κόσμο και απελευθερωμένη ενώνομαι με κάτι τόσο άσπιλο που μου προκαλεί καυτό κλάμα ευτυχίας.

θα μπορουσε να συνεχιστεί επ' άπειρον αυτή η ακολουθία
αλλά εδώ στη φθαρτή πραγματικότητα δύο όντων που περιπλανιούνται μέσα μου αντίρροπα
την τελευταία πρόταση τη χαρίζω στο θηλυκό που πεθαίνει, εξάλλου η φύση που γδέρνεται δεν έχει τίποτε το αιώνιο.

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016

blur 0>Δ

εκπνέω συλλαβίζοντας το κενό
τραυλίζοντας νωχελικές κραυγές μέσα στο θολό τοπίο της θέλησης προς τα ανάποδα σώματα.

όλα είναι τόσο καταραμένα θολά!
αν εκείνη η μέρα ήταν μέρος θα συνόρευε με το ψυγείο.
αν η επόμενη ήταν σεισμικός παλμός θα καθήλωνε κάθε λέπι του ανθρώπου που με συνοδεύει σε κάθε ξέπλυμα των υπέρυθρων στιγμών και οι υπόηχοι δεν σταματούν, τι ειρωνεία!
θα ήθελα να πιαστώ από τη συμπληγάδα που κινείται φεύγοντας από την άλλη, μα το κήτος είναι πάντα τόσο διεστραμμένα ελκυστικό. οι διέξοδοι του νου εισβάλουν στους πόρους του δέρματος
η φωνή μουδιασμένη αντηχεί στα προοπτικά παράθυρα του ενυδρείου:
αδιέξοδη κοπέλα
παίζει και γελά
πολυέξοδη τρομπέτα
όσο ξεψυχά

κλειδοκύμβαλη συνήθεια
να συρρικνωθείς
ζωηρή στα παραμύθια
σπείρα ή αποχυμωτής;

βλεπω με τα μάτια του πρώτου οργασμού
με το στέρνο βαλμένο κάθετα στη γκιλοτίνα
είναι όλα τόσο καταραμένα θολά! απόψε επισκέπτομαι τα κήτη
σαν να ήταν άσφαιρα παιδιά με σημαδούρες για μάτια.
δυαδικό νόσημα να επισκέπτεσαι δρυοκολάπτες τη νύχτα
εν όσο άλλοι διεκδικούν την ψυχοσύνθεσή τους σε τοπία πιο γόνιμα απ' το δωμάτιό μου.
θα ήθελα να είμαι ένας γιατρός της όρασης αλλά εκείνης που πηγάζει μέσα απ' το στέρνο και
εδραιώνει μια εικόνα που αποστρέφεται τον εαυτό της μέσα στη φυγόκεντρη πραγματικότητα.
ακόμα δεν μπορώ να μιλήσω για τον πνιγμένο φονιά που ξεβράστηκε στα βλεμφοκύτταρά μου γαμώτο!
αν η ζωή είναι μια κατά λάθος χυμένη κουκκίδα μελάνι σ' ένα χαρτί που μουτζουρώθηκε βάναυσα και προοριζόταν για την πυρά, τα υπόλοιπα, αυτά που δεν ξέρω γιατί με ωθούν να πρέπει να τα πω, γιατί πολύ απλά διχάστηκαν >Δ σε λέξεις αμετακούνητες απ' την ίδια τους τη φύση, σχήματα και γρίφοι που κατασκήνωσαν στο κεφάλι και αρνούνται πεισματικά να με εγκαταλείψουν για να τα δώσω κάπου.
με συντρίβουν οι έννοιες.
η μουσική με ωθεί στην ολοκληρωτική αποκλήρωση του πνεύματός μου απ' τη θέση που βρίσκομαι.

-είσαι πολύ μικρή ακόμα
ακόμα
ακόμα κλαις;
ελαφάκι με δύο μικρά χεράκια με ταρακουνάει απ' την μεγάλη Χίμαιρα, αλλά δε μπορεί να με ακούσει
 τώρα σφηνώνω κάτι οστά στο παραπληγικό κορμί του Μάρτη και λέω "σταμάτα τη συντριβή. αφού δεν στροβιλίζεσαι σε κάτι πιο μειλίχιο τουλάχιστον δέξου τον αντικατοπτρισμό του φιλικού καλέσματος μιας πελώριας νωχελικής και ανάστροφης κραυγής και δώσε υπόσχεση στο πιο ασήμαντο ορυκτό του Πλούτωνα πως είσαι μέλος μιας παράστασης που φθίνει"
0>Δ
είναι απλά μια παράσταση. και φθίνει.
αυτό λέω από μέσα μου επαναλαμβάνω με μανία γδαρσίματος ακόμη και του τελευταίου χνώτου της σκιάς μου, αλλά πορεύομαι σε μια κατάσταση τόσο θολή που τίποτα δεν συμφωνεί με τίποτα κι όλα επιτείνουν στον προορισμό τους, δεν ξέρω ακόμα γιατί υπάρχει αυτή η ανάγκη να γράφουμε.
δεν μας διαχωρίζει από τίποτε μα μας κυκλώνει μέσα της η δίνη.