Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

οι νηφάλιες των υπογείων

με τράνταξε ένα ρεύμα κινούμενο,
μια υποκατάστατη κόλαση
αναλγητική γυναίκα

-γιατί άσφαιρο; γιατί είναι άσφαιρο;

κούρνιασε στον ισκιο των γιγάντων
νύμφη χωρίς χέρια, σώμα θωλό
με παρεμβολές
και το σήμα μου τώρα της εκπέμπει
σπασμούς και άλλα μείγματα

-η στύση μου είναι δώρο, είναι ένα δώρο για σένα.

της λέω χαμηλά, υπάκουα, στεγνά
παραπλανητική παίζει με σχήματα στα δάχτυλα
η όραση πλανητική, με χάντρες ανάμεσα στα πόδια της
να μην ξεχωρίζει η κλειτορίδα.

μέσα από την στοά, σκουριασμένη νηφάλια
μέσα σε πρόωρο οργασμό με δόντια νυστέρια
ύαινες και σαρκικά παλεύω να γελάσει
αλλά δεν γελάει, φλερτάρει με ένα θάνατο ορισμένο
κάπως διαφορετικά
είναι η κίνηση του αμιγούς, το τόξο των εκκλησιαστικών οργάνων
που ενώνει με κάτι το θεϊκό ή την απάτη του
και το αγγίζω
το αγγίζω μαλακά κοιτώντας την
κορίτσι του ρίγους σε κάθε του ηχόχρωμα
και η στάθμη του νερού σιγά σιγά ανεβαίνει.

-γιατί άσφαιρο, πώς θα παλέψεις;

ψιθυρίζει και τρίβεται, σε μια χορευτική ομοιότητα με τις βασίλισσες
που παριστάνουν της σκλάβες για να νιώσουν πόνο
αυτές που τον πόνο δαμάζουν και τρέμουν μόνο όταν
παύουν οι βιαστικοί και βιασμένοι άνθρωποι των δρόμων

θα σηκωθεί και με κινήσεις δεσποτικές
θα εννοήσει σωπάστε / πάψτε όλα
ό,τι με περιβάλλει σταματά
και υποκλίνεται στην ανάσα της
μια ανάσα γόνιμη που πλησιάζει
καθώς τρίβεται
και με παρακαλά να συνεχίσω
μόνο επειδή με παρακαλά
και πέφτει υπάκουο σκυλί στα πόδια μου
αγγίζω το βρεγμένο της κρανίο
αργά καθώς αγγίζομαι
και η στάθμη του νερού ανεβαίνει

σκύβει κι οι ρώγες της βρέχονται
στην άκρη τους
-υπάρχει τελικά οι μουσική ακόμα κι όταν δεν την ακούω
υπάρχει εκείνη η μουσική που μπορώ να δω
λέω και θαυμάζω τα σταφύλια στο στέρνο της
υπνωτικά βελούδινα, απάνθρωπα

-γιατί άσφαιρο; γιατί;

και οι ρώγες είναι σφαίρες για το όπλο μου
ριγμένη ίσια μπροστά μου, δαγκώνει, δαγκώνεται
νύμφη χωρίς Θεό χωρίς μητέρα
υπερλειτουργικά αινίγματα και λέξεις με αλγόριθμο
και ηχώ, που βλέπω, όλα τα τρώω με τα μάτια μου
και υγραίνεται με αυτό το πετάρισμα των βλεφάρων
η υπόγεια γδύνεται μέσα σε μικρούς κυματισμούς
γλύφοντας το αίμα πριν το παρασύρει το νερό

-η στύση μου είναι ένα δώρο για σένα

νιώθω χιλιάδες βρεφικά κεφάλια να μαλάζουν το ένα το άλλο
με εναλλασσόμενη ορμή προς το εσωτερικό
πάλλεται και συσφίγγεται και πάλι απορροφά και τρέμει
δεν ορίζεται καμιά απόσταση από τη σάρκα στη σάρκα
και η στάθμη του νερού ανεβαίνει

φωλιασμένος ώρα στην άκρη του χρόνου
όπου μισοκόβονται οι άνθρωποι σε ετοιμόρροπα ημισφαίρια
προστάζω τον ομφάλιο λώρο της γης να σπάσει
μ' ένα κενό μνήμης, ένα άσφαιρο και υγρά μέλη
μ' ένα βρυχηθμό, προστάζω τώρα την έκρηξη
πιέζοντας τις σάλπιγγες, τον υμένα
βαθιά μέσα στα όρια του παραλόγου
και της κίνησης, διχοτομώντας
κάτι που θα μπορούσε να είναι ένα κρανίο

η στάθμη του νερού δεν ξεχωρίζει πια
κι εγώ δεν πίνω αλκοόλ, δε το χρειάζομαι
έτσι κάθε βράδυ πνίγομαι
με τις νηφάλιες των υπογείων

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου