τα μάτια της σκιάς

Κορίτσι αόμματο πέφτει από φωταγωγό

Η Ρίτσι κρόζει ένα σκοπό

Να ακουστεί

-τι είναι αυτός ο σκοπός, Ρίτσι;

-είναι μισός σκορπιός, μαμά, δεν έχεις νότες

-και τι

Σκοπό έχει

Αυτός ο σκοπός;

-σκοπός είναι πώς
Οι μεγαλύτεροι πόλεμοι έγιναν ανάμεσα στα στήθια μου

-ποιος σκορπιός είναι αυτός

Ο μίσχος;

-μέσα σε δόντια λουλουδιών κάναμε πρόβα τη γέννα, ε μαμά;

-γιατί κρατάς κλαριά κομμένα;

-έπρεπε πρώτα να ‘μαι δεκαπέντε για να με νανουρίσουν με σφαγή;

-αλλιώς κλειστή. είχες κλωστή μέσα απ’ τα μάγουλά σου

-με ράψανε με πόλεμο και βαμβάκι, με βάψανε με θόρυβο μετά

-τα μαλλιά σου τα κράτησα, ακόμα λερώνουν τα συρτάρια

-είχανε πάνω πέταλα και ακόμα τραγουδούν για μένα

-ένα μόνο έκανα παιδί και ήρθε δίχως μάτια

-μαύρο, ροδί και ξέβαψα, και πάω και πληθαίνω

Επάνω στο κρεβάτι σου, με τυραννούν νυστέρια

Άντρες βαριοί και χρυσαφιοί μου κλέβουνε το δέρμα

-ποιος στα ‘μαθε τα χρώματα, κι έτσι πολύ τα θέλεις;

-τα έχω όλα πάνω μου, να μου βαρούν την ώρα

-άσε την ώρα κόρη μου, αστεία τα λόγια σε βαφτίζουν

-γελάω κι εγώ με τη φωνή, που βγάζει μαύρο κι άσπρο

Και κόκκινο. Αυτά τα τρια μόνο γνωρίζω. Τα τρίβω αυτά στο σώμα μου

Όταν πλένομαι και απ’ το στόμα μου βγαίνουν πάλι

Μαμά, όταν αγγίζω το σώμα μου δεν νιώθω τίποτα

Φταίει το φως ή ο φωταγωγός, φταίνε οι ήχοι απ’ τα τύμπανα, φταίει που έπεσα

Από κει , φταίνε τα ράμματα, οι κλωστές στα μάγουλα;

-σε είδα να πέφτεις μέσα μου και πέσαν τα βυζγιά μου

-κι εγώ συνέχεια τα κρατώ να μη χαθεί η ομορφιά μου

-η ομορφιά σου είναι ο σκοπός που τραγουδούσες τότε

-η ομορφιά μου είναι ο σκορπιός που νόμιζα πως είχα

Κορίτσι κρόζει αίμα και βλεννόρροια

Είναι μικρή γι αυτό δεν ξέρει να ουρλιάζει

Μόνο να λέει και να ξαναλέει για τη μνήμη του δέρματός της

Δεμένη με την ταραγμένη  της συνήθεια

να αποβάλλει πάντα την εικόνα του φωταγωγού