Κυριακή 24 Απριλίου 2016

αιμομιξία με το θεό

εκπνέω αυτό που είμαι σε κβάντα που δε σταματά. αυτό το σπάσιμο σε υπερήχους.
θα έπρεπε να ουρλιάζω αλλά να γράψω μόνο. να γράψω μόνο είναι το σωστό το θέμα.
γράψω να γράψω ένα ποίημα για αυτούς που θα το δουν είναι κάτι το εύκολο. αλλά αρρωσταίνω βαριά και ξερω δεν αν είναι αυτό που θέλω να πω εύκολο. όχι δεν είναι εύκολο. αλλά υπάρχει ένα σημείο πέρα απ΄το οποίο αρχίζω να βλέπω αυτό που γράφω σαν μια φιγούρα που χορεύει πυρετικά χύνοντας ιδρώτα και δεν ξέρω γιατί να το δουν. γιατί να το δουν αν απουσιάζουν απ' την όραση μου;
κι αν τους ρουφήξω μέσα μου σαν φόνισσα θα είμαι, θα είναι έγκλημα να δουν αυτό. αυτό που σχίζω από το πρόσωπό μου και τη βλέννα μου και τα στήθη, γίνεται έγκλημα όταν το δίνω. κι αν δεν το δώσω πάλι είναι έγκλημα. επίτηδες γράφω. έτσι, γράφω αυτό που θα έπρεπε στον ύπνο με ωθεί να ουρλιάξω. είναι αναπόφευκτος ουροβόρος το ποίημα. δεν έχω τα χέρια να το τυλίξω στο πρόσωπο του θεού και. να το φτύσω στο ήσυχο δέρμα του. και δεν θέλω να το φτύσω θέλω να του κάνω έρωτα. ατελείωτο έρωτα ψηφιακό. ερμαφρόδιτο. ανίερο. τελετουργικό. βρώμικο. θεϊκό. θέλω το καυλί του μόνιμα στο κρανίο μου. στη μεγαλύτερη τρύπα της θεωρίας του. όσο γίνεται, γίνομαι από κάτι που φτύνει -> κάτι που απολαμβάνει. γελάω κι ας είναι νοσηρό το γέλιο μου αυτό. λούζομαι επιδικτικά μπροστά του με το ζεστό σπέρμα της ποίησης. στην αλήθεια, θα σας πω αυτό και θα το πω δυνατά. ξέρω πως ξεγελάω τον εαυτό μου θεωρώντας πως ξεγελάω το θεό. αλλά η αλαζονεία της ποίησής μου δεν καταδέχεται τίποτε και δεν είναι το ίδιο με την ανθρώπινη αλαζονεία. αν ο κόσμος είναι το ποίημα του τρελόγερου του "θεού" -> ο κόσμος είναι και το κέρινο ομοίωμα της δικής μου ποίησης. είναι στη φύση της ιδιοφυΐας να ξεγελάει τη φύση με μη φύση και της μεγαλοφυίας να αντιστρέφει όλα τα προηγούμενα επιχειρήματα. ακόμα κι αν βαφτίσω τη μεγαλοφυία ->σχιζοφρένεια πάλι το ίδιο μου κάνει. όλα αυτά είναι λέξεις -> και άρα παιχνίδια μου. και ο θεός τα ζηλεύει και τα ζηλεύει πολύ και απειλούν το ομοίωμά του και έτσι θέλει να με γαμήσει. αλλά εγώ τον συμπαθώ γιατί είναι αδελφός μου κι έτσι διαπράττουμε την αιμομιξία που είναι το χάος. και γιατί είναι το χάος αυτή η αιμομιξία; γιατί όταν προσθέτεις το ατόφιο στο κίβδηλο / το νοσηρό στο υγιές / το θάνατο στην ύπαρξη και βάζεις και τόσους ανθρώπους να παίζουν με αυτά όλα, τότε δημιουργείται το χάος. αν ήμουν ένα έμβρυο μέσα σ' ένα πλυντήριο και με ρωτούσαν αν μου αρέσει το χάος θα έλεγα όχι. και τώρα λέω όχι αλλά τώρα είναι αλλιώς...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου