Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015

τι φταίει για τη σιωπή μαμά;

έχω ορθάνοιχτο το στόμα
σαρανταπέντε δευτερόλεπτα
και προσπαθώ να ρουφήξω
ό,τι απ' τον κόσμο με κατασπάραξε

ξέρεις
είναι κάπως επικύνδινο να παίζεις μαζί μου
δεν είμαι σαν τα άλλα κοριτσάκια
έχω φωτιά μες το στομάχι
και αναπάντεχες κρίσεις σπασμών

θες να παίξουμε μπάλα με το κεφάλι μου;
όμως ίσως ανατιναχτεί στα πόδια σου

μπουκώνω συνεχώς με ιδέες
και τις ξερνάω μάταια
στα νεκρικά σεντόνια μου

δεν αγαπάω κανέναν
μέσα απ' το καλειδοσκόπιο
όταν με αργές κινήσεις
μου γυρίζεις
τα μάτια

θες να ανατιναχτούμε μαζί;
εσύ με τις παντόφλες-λαγουδάκια
κι εγώ με την κουβέρτα-μπέρτα μου
σαν βασιλιάδες στο παιδικό μας δωμάτιο
με κάτι απροσδίοριστο στο στήθος
να μας σκάβει

ξέρεις
πως αν διαστέλλονται οι κόρες
των ματιών
ή οι δικές μας οι αγένητες κόρες
αυτές με τα σκισμένα πέπλα και τις νότες
στα μαλλιά
είναι επειδή η εγκυμοσύνη δεν κρατάει για πάντα
και κάποτε ξεφούσκωσες
και χάθηκε το πρώτο εκείνο σάλεμα
των νευρικών κυτάρων

τι φταίει για τη σιωπή
που μου ανασταίνει το εγκεφαλικό μου χάος
κάθε λεπτό

τι φταίει για την αφόρητη σιωπή μαμά;
που με διαλύει ενώ εκρύγνυμαι
κι εσύ κοιτάζεις
απελπισμένη και βουβή
πώς πυρπολείται η νιότη μου
και καίγονται τα σωθηκά μου
απ' την υπόταση

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου