τα υγρά μου κυλάνε απρόσκλητα στους βολβούς των αφτιών σου
και μια νεκροφόρα στο δρόμο κορνάρει σαν να μας σαπουνίζει με υδρόθειο.
άνευρο το δωμάτιο μας προσκαλεί να χαιδέψουμε τα μάτια μας
ή να τα τρίψουμε, ο ένας του άλλου τα μάτια αντί για μια αφύσικη καλημέρα.
η φωνή το πρωί ποτέ δεν βγαίνει όπως την υπολόγισα
μοιάζει με μια νυσταγμένη γιορτή ξεψυχισμένων κορμιών σε διαδρόμους νοσοκομείων
ρυθμίζω την ένταση των βρυχηθμών σε σολ ελάσσονα, όσο το μικρό παράθυρο στο μπάνιο
υπόσχεται πειραματική μουσική απ' τον αέρα και την άπνοια στον έξω χώρο
ένα άρυθμο ον μας παρακαλάει να του χαιδέψουμε το σκύλο του
που είναι λευκός και τυφλός, κάνε μου έρωτα πριν να ξεράσω την απόλυτη συμμερτία
που φέρνει το χάραμα μέσα στα διαολεμένα μου ωάρια διώχνω πεισματικά
τα δολοφονικά παιδιά μου, αφού δεν άντεχες να λέμε πως τα ρολόγια έχουν άλλες ταχύτητες
για τους καταραμένους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου