Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2015

κοιτώντας ένα νεκρό ψάρι που δεν ξεκολλάει απ την παλάμη μου

είναι μέρες που δαμάζω τον θάνατο σαν κάτι απρόοπτα δικό μου
και είναι μέρες που κινούμαι γύρω απ το σφαιρικό κλουβί
που πάντα περιέχει το ομοίωμα ενός κουλουριασμένου άντρα

η φωνή μου πάλλεται σε συχνότητες μεγάλων σιωπών
που ανακυκλώνουν το σώμα μου σε λέξεις

όλη μέρα ξεβράζω θαλάσσια κήτη
και μετά
τα μνήματά τους στο δωμάτιο
ραντίζω που και που με λύσσα
ενώ ένα ένα ξεκολλάνε τα μέλη μου
και τρέχουν μακριά μου
μα ποιος έδωσε πρόσωπο στη σύγχυση;
ποιο αναλγητικό νανουρίζει καλύτερα τα βράγχια;

ένα αιδοίο θηλυκής αμοιβάδας
ρουφάει αργά τη σπονδυλική μου στήλη
μένω αναίμακτη όσο και λάγνα
στο κατατονικό περίβλημα του δέρματος

έχω χέρια που μασάνε κοράλλια
χέρια μιας χρήσης
και χέρια για να γαργαλάω τους μελλοθάνατους ήχους 
που αφήνει το μπλε καθώς νυχτώνει
χέρια για ξεκοκάλισμα και χέρια νόθα 
βοηθητικά στη μετενσάρκωση, σε περίπτωση βλάβης

η αυτονόητη γέννα του φόνου
ντύνεται γυναίκα και με αγκαλιάζει 
γίνομαι συρμάτινη και της τσιμπάω τις ρώγες

παίζουμε ένα παιχνίδι;
ένα μνήμα για σένα ένα για μένα
μου λέει και αρχίζει να κλαίει στα ψέματα
έχω κολλώδη δάχτυλα εδώ και μερικά λεπτά
μετράω τους πολυελαίους στο πρόσωπο ενός κτήνους
αυτός που φωτογράφησε το βλέμμα μου μέσα απ' το ενυδρείο
αυτοκτόνησε, μόνο αυτό τόνισαν στις ειδήσεις των οκτώ


το ψάρι μου αρχίζει να αποκτά πολλούς μαστούς
κι όλο με ρωτάει αν θα το βυζάξω
αλλά δε το νοιάζει αυτό

το λέει
γιατί νομίζει ότι μετά θα το πνίξω



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου