Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

λίγα δευτερόλεπτα περισυλλογής, και το γελοίο σύμπτωμα της ανακύκλωσης

εκτόπισα τους γύρω μου
μ' ένα παράπλευρο νανούρισμα για την φοριτή κοιλάδα
που κάθομαι καμιά φορά όταν περιπλέκονται τα διανοητικά μου σκυλιά.
αγγίζω τις γραμμές του πενταγράμμου με μια υπόνοια ότι αυτό που θα έπρεπε
να έχει ήδη εκτελεστεί, με έχει κιόλας διαπεράσει
καθώς σκουντουφλάω στα όρια που έχω γραμμοσκιάσει στο κούτελο του χρόνου.
δες, είναι σαν να παραπαίει κάτι κι εγώ να το κοιτάζω χωρίς ιδιαίτερη όρεξη να το βοηθήσω να στιρηχθεί.
βρίσε με  αν θες, αλλά δεν νομίζω πως θα βοηθήσει και πολύ την κατάσταση.
δέκα δευτερόλεπτα πριν, αν είχα εκτελέσει άλλες κινήσεις ίσως τώρα βρισκόμουν αλλού.
αν το πάμε έτσι όμως, 2 χρόνια πριν αν είχα εκτελέσει άλλη ακολουθία κινήσεων και παράλληλα
σκέψεων, τώρα θα βρισκόμουν πάλι αλλού. κατά συνέπεια, όσο αποκλίνω απ' την τωρινή μου υπόσταση, τόσο πιο αισιόδοξα με βλέπουν οι φίλοι μου στο νηπιαγωγείο όταν αυτοσαρκάζομαι.
όμως τώρα που το σκέφτομαι ίσως μου καεί το φαγητό.

1 σχόλιο:

  1. ΜΕ ΤΑ ΦΑΓΩΜΕΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ
    Το ξέρεις, το έμαθες, πέρασμα είναι, δεν γονατίζεις, δεν την πιστεύεις τη ζωή αυτή, εσύ θέλεις να ζήσεις, να ταξιδέψεις, να ξοδέψεις, δεν αγαπάς τους ρακοσυλλέκτες που τους βρίσκουν νεκρούς πάνω σε ένα παραγεμισμένο στρώμα με χιλιάδες χαρτονομίσματα, δεν χτίζεις εκκλησίες, γιατί ο Θεός ο δικός σου είναι παντού, δεν ανάβεις κερί, καίγεσαι σαν το κερί, φωτίζεις, δεν φωτίζεσαι, δεν προσεύχεσαι κάπου, δεν κρατάς, δεν δεσμεύεις θέση διπλή δίπλα σου. Έχεις δρόμο, έχεις διαδρομή. Φεύγεις.

    Και όταν ξεχνιέσαι και αφήνεις ανοιχτά -γιατί άνθρωπος είσαι και το κάνεις- έρχονται, βρίσκουν την ευκαιρία τα πουλιά τα μαύρα, τα λευκά, οι ενοχές, οι τύψεις, οι αδυναμίες, οι παραλείψεις, οι συμπάθειες, τα αισθήματα, οι φιλοδοξίες, τα λάθη, τα πάθη, οι αγάπες και σε βάζουν στη μέση, σε σημαδεύουν με το σίδερο, σε στήνουν στα πέντε βήματα. Και εκεί, λίγο πριν κλείσεις τα μάτια και χαθείς οριστικά, έρχεται, φτάνει, ξυπνάει το σώμα, το κορμί, παίρνει στα χέρια του την τύχη του, σε περνάει απέναντι και σου δείχνει επιτέλους το μέρος όπου ανήκεις πάνω σ' αυτή τη γη.
    (ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΚΟΝΗΣ)
    http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=38425

    ΑπάντησηΔιαγραφή